Çanakkale Şehitliğinde

Enis Behiç, Çanakkale Muharebeleri’ne dair şiirini 1915 yılında Türk Yurdu Dergisi’nde yayınlamıştır.

Ey şimdi köyünden pek çok uzakta,
Ey şimdi bir yığın kara toprakta
Uyanmaz uykuya dalmış olanlar,
Şehitlik şanını almış olanlar!
…
Yan yana dizilen mezarlarınız
Zemîne semâvî iftihar olmuş.
Dünyaya kapanan nazarlarınız
Tanrı’nın mağfiret nûruyla dolmuş.
…

Ey şimdi sevgili âilesinden,
Ey şimdi gençliğin her hevesinden
Ayrılıp bayrağa kavuşan erler
Âh, o bayrak için ölen neferler!

Yurdumun derdini dinlesem de ben,
Şiirimle ebedî inlesem de ben
Rübâbım sizlere inikâs etmez;
Fânîlik sesini bekâ işitmez.
…

Bu toprak titreyen elimi yaktı;
Ve beni kalbimle yalnız bıraktı.
Utandım bu âciz şairliğimden
Ağlaya ağlaya anladım ki ben:
…

Hayâlim olsaydı şeref yoldaşı,
Göklerin yolunda pek yorulurdum.
Ömrümde en büyük şiir bulurdum
Olsaydı sâniham bir mezar taşı.[1]

[1] Enis Behiç, ‘Çanakkale Şehitliğinde…’, Türk Yurdu, Y. 5, C. 9, S. 1, 10 Eylül 1331, s. 1-3.