Çanakkale Şehitlerine

Mehmed Akif, Çanakkale Muharebeleri’ne dair yazmış olduğu şiiri Sebilürreşad Dergisi’nde yayınlamıştır.

Şu Boğaz harbi nedir? Var mı ki dünyâda eşi? 
En kesîf orduların yükleniyor dördü beşi.
-Tepeden yol bularak geçmek için Marmara’ya- 
Kaç donanmayla sarılmış ufacık bir karaya. 
Ne hayâsızca tehaşşüd ki ufuklar kapalı! 
Nerde-gösterdiği vahşetle ‘bu: bir Avrupalı’ 
Dedirir- yırtıcı, his yoksulu, sırtlan kümesi, 
Varsa gelmiş, açılıp mahbesi, yâhud kafesi!
Eski Dünyâ, yeni Dünyâ, bütün akvâm-ı beşer, 
Kaynıyor kum gibi, mahşer mi, hakîkat mahşer. 
Yedi iklimi cihânın duruyor karşına da, 
Ostralya’yla beraber bakıyorsun: Kanada! 
Çehreler başka, lisânlar, deriler rengârenk: 
Sâde bir hâdise var ortada: Vahşetler denk. 
Kimi Hindû, kimi yamyam, kimi bilmem ne belâ… 
Hani, tâuna da züldür bu rezîl istîlâ!
Âh o yirminci asır yok mu, o mahlûk-ı asîl, 
Ne kadar gözdesi mevcûd ise hakkıyle, sefîl, 
Kustu Mehmetçiğin aylarca durup karşısına; 
Döktü karnındaki esrârı hayâsızcasına. 
Maske yırtılmasa hâlâ bize âfetti o yüz… 
Medeniyyet denilen kahbe, hakikat, yüzsüz. 
Sonra mel’undaki tahrîbe müvekkel esbâb, 
Öyle müdhiş ki: Eder her biri bir mülkü harâb.
Öteden sâikalar parçalıyor âfâkı; 
Beriden zelzeleler kaldırıyor a’mâkı; 
Bomba şimşekleri beyninden inip her siperin; 
Sönüyor göğsünün üstünde o arslan neferin. 
Yerin altında cehennem gibi binlerce lağam,

Atılan her lağamın yaktığı: Yüzlerce adam. 
Ölüm indirmede gökler, ölü püskürmede yer; 
O ne müdhiş tipidir: Savrulur enkâz-ı beşer… 
Kafa, göz, gövde, bacak, kol, çene, parmak, el, ayak, 
Boşanır sırtlara vâdîlere, sağnak sağnak.
Saçıyor zırha bürünmüş de o nâmerd eller, 
Yıldırım yaylımı tûfanlar, alevden seller. 
Veriyor yangını, durmuş da açık sînelere, 
Sürü halinde gezerken sayısız tayyâre. 
Top tüfekten daha sık, gülle yağan mermiler… 
Kahraman orduyu seyret ki bu tehdîde güler! 
Ne çelik tabyalar ister, ne siner hasmından; 
Alınır kal’â mı göğsündeki kat kat iman? 
Hangi kuvvet onu, hâşâ, edecek kahrına râm? 
Çünkü te’sis-i İlâhî o metin istihkâm.
Sarılır, indirilir mevki-i müstahkemler, 
Beşerin azmini tevkîf edemez sun’-i beşer; 
Bu göğüslerse Hudâ’nın ebedî serhaddi; 
‘O benim sun’-i bedî’im, onu çiğnetme’ dedi. 
Asım’ın nesli …diyordum ya… nesilmiş gerçek: 
İşte çiğnetmedi nâmusunu, çiğnetmiyecek.
Şühedâ gövdesi, bir baksana, dağlar, taşlar… 
O rükû olmasa, dünyâda eğilmez başlar, 
Vurulup tertemiz alnından, uzanmış yatıyor, 
Bir hilâl uğruna, yâ Rab, ne güneşler batıyor! 
Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş asker! 
Gökten ecdâd inerek öpse o pâk alnı değer. 
Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor Tevhîd’i… 
Bedr’in arslanları ancak, bu kadar şanlı idi.
Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?
‘Gömelim gel seni tarihe’ desem, sığmazsın. 
Herc ü merc ettiğin edvâra da yetmez o kitâb… 
Seni ancak ebediyyetler eder istiâb.
‘Bu, taşındır’ diyerek Kâ’be’yi diksem başına; 
Ruhumun vahyini duysam da geçirsem taşına; 
Sonra gök kubbeyi alsam da, ridâ namıyle, 
Kanayan lâhdine çeksem bütün ecrâmıyle; 
Mor bulutlarla açık türbene çatsam da tavan, 

Yedi kandilli Süreyyâ’yı uzatsam oradan; 
Sen bu âvîzenin altında, bürünmüş kanına, 
Uzanırken, gece mehtâbı getirsem yanına, 
Türbedârın gibi tâ fecre kadar bekletsem; 
Gündüzün fecr ile âvîzeni lebriz etsem; 
Tüllenen mağribi, akşamları sarsam yarana… 
Yine bir şey yapabildim diyemem hâtırana.
Sen ki, son ehl-i salîbin kırarak savletini, 
Şarkın en sevgili sultânı Salâhaddin’i, 
Kılıç Arslan gibi iclâline ettin hayrân… 
Sen ki, İslam’ı kuşatmış, boğuyorken hüsrân, 
O demir çenberi göğsünde kırıp parçaladın; 
Sen ki, rûhunla beraber gezer ecrâmı adın; 
Sen ki, a’sâra gömülsen taşacaksın… Heyhât, 
Sana gelmez bu ufuklar, seni almaz bu cihât… 
Ey şehîd oğlu şehîd, isteme benden makber, 
Sana âğûşunu açmış duruyor Peygamber.[1]

[1] Mehmed Akif, ‘Çanakkale Şehitlerine’, Sebilürreşad, C. 24, N. 608, 10 Temmuz 1340.